Kościół filialny, p.w. Ofiarowania NMP w Bukowinie – parafii p.w. Najświętszego Serca Jezusa w Biszczy

Odpust: (2 sierpnia)

Msze św. w niedziele i święta, godz.: 10 ³⁰

Historia parafii:

Ten kościółek rzymsko – katolicki i miejsce jego położenia od ponad 400 lat jest sercem Bukowiny, dar Akademii Zamojskiej. Kościół p.w. Ofiarowania NMP jest drewniany, konstrukcji zrębowej, zwęgłowany na węgieł gładki, oszalowany, na kamiennym podmurowaniu. Nawa prostokątna z węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie, przy którym od strony północnej zakrystia. Wewnątrz pozorne sklepienia kolebkowe z zaskrzynieniami wykonane ok. 1900r., wsparte na dwóch słupach. Belka tęczowa fazowana z krucyfiksem i rzeźbami Matki Bożej i św. Jana zapewne z w. XVII. Chór muzyczny nowszy wsparty na dwóch słupach. Szczyt zachodni z okapem. Dach dwuspadowy, lekko załamany, wspólny nad nawą i prezbiterium, pobity gontem, z wieżyczką na sygnaturkę, krytą blachą; nad kruchtą dwuspadowy, nad zakrystią pulpitowy, kryty dachówką. Portal z kruchty do nawy profilowany, z nadprożem w ośli grzbiet, z okresu budowy kościoła; drzwi z pierwotnym zamkiem i okuciami. W elewacji frontowej kruchty dwie nisze z rzeźbami ludowymi św. Antoniego z Dzieciątkiem i Wojciecha. Ołtarz główny z obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XVII w. lub z pocz. XVIII w., odnawianym, w predelli obraz św. Jana Chrzciciela nauczającego na puszczy z XVII w. W ołtarzach bocznych obrazy: świętych i patronów Polski w predelli.

ul. Kościelna 2, 23-465 Turobin tel. (0-84) 683 33 50

Odpust: : Niedziela Trójcy Przenajświętszej, Św. Dominika (pierwsza niedziela sierpnia).

Msze św. w niedziele i święta, godz.:  8 ⁰⁰, 10 ⁰⁰, 16 ⁰⁰

Historia parafii:

W 1604r. diecezję chełmską podzielono na dekanaty, a jednym z nich został Turobin. W życiu religijnym parafii pewną rolę odgrywały stowarzyszenia religijne, m. in. założone 1598r. bractwo św. Anny, istniejące do pocz. XX w., oraz bractwo różańcowe działające od 1637r., III zakon św. Dominika (od 1880 r.) oraz III zakon franciszkański. Dawniej przy parafii istniała biblioteka. Przez długi czas wikariuszami byli tu bernardyni. Do XIX w. zamieszkiwali ten teren także unici. Pierwszy kościół p.w. Wszystkich Św. wybudowano w 1430r. Został on spalony przez Tatarów w 1509r. Następny wzniesiono w 1530r. p.w. św. Dominika. Istnieje on do dzisiaj. Fundatorami była rodzina Górków. Konsekrowany był przez bpa Jakuba Buczackiego w 1530r. W latach 1574-95 zamieniony został na zbór kalwiński. W 1620r. rozbudowany został przez Tomasza i Elżbietę Zamoyskich (budowniczym był Jan Wolff). Po sprofanowaniu go przez Kozaków, ponownie konsekrowany był przez bpa Mikołaja Świrskiego w 1650r. Dwa razy niszczyły go pożary: pod koniec XVII w. i w 1951r..Potem kilkakrotnie był remontowany. Kościół jest murowany z kamienia i cegły, jednonawowy, w stylu renesansu lubelskiego (z elementami późnogotyckimi). Ołtarz główny jest drewniany z początków XVII w., w późniejszym czasie gruntownie przerobiony. Można w nim zobaczyć dwa obrazy, pochodzące prawdopodobnie z kościoła w Radecznicy: św. Jana Nepomucena z XVIII w. i Trójcy Przenajświętszej z XVIII w. Na ołtarzu bocznym, po lewej, przy tęczy z czarnego marmuru, znajdują się obrazy św. Marii Magdaleny i św. Heleny (oba z XVII w.). Po prawej jest ołtarz drewniany z obrazem św. Rocha (XVIII lub XIX w.) W nawie po prawej stronie jest także ołtarz z obrazem św. Józefa z XIX w., zaś w kaplicy północnej wykonany z czarnego marmuru ołtarz z obrazem św. Anny (1630r.) W kaplicy południowej znajduje się ołtarz z obrazami Matki Bożej z XVII i XVIII w. oraz Matki Bożej z Chrystusem z XIX w. Na chórze są organy z 1886r. W zakrystii przechowuje się zabytkowe szaty i naczynia liturgiczne.

Odpust: św. Stanisława BM (8 maja), św. Antoniego (13 czerwca),  MB Anielskiej (2 sierpnia), św. Franciszka (4 października)

Historia parafii:

W roku 1998 (3-8 maj) parafia przeżywała Jubileusz 350-lecia objawień św. Stanisława bm. Dla uczczenia Roku Jubileuszowego na placu obok cmentarza grzebalnego wybudowano pomnik papieża Jana Pawła II oraz amfiteatr, w którym odbywają się Diecezjalne Festiwale Pieśni Maryjnej. Należy podkreślić rozwinięty kult św. Stanisława BM, który sięga tu 1648 r., tzn. czasów, kiedy zgodnie z dawnymi przekazami, miał się w Górecku ukazać ten święty. Kult św. Stanisława obejmuje również sąsiednie parafie, czego dowodem są m.in. organizowane do Górecka pielgrzymki. Prezbiterium kościoła zwrócone jest na południe. Drewniany, konstrukcji zrębowej, oszalowany, na kamiennym podmurowaniu. Nawa prostokątna pięcioprzęsłowa z prezbiterium węższym, dwuprzęsłowym, zamkniętym trójbocznie, przy którym od strony wschodniej zakrystia, od zachodniej skarbczyk. Przy nawie od północy wieża z lat: 1897- 1898. Wnętrze odnowione i wyłożone boazerią w 1927 r. Nawa o częściach bocznych wyodrębnionych rzędami słupów; w prezbiterium i części środkowej nawy pozorne sklepienia kolebkowe na jednym poziomie, w częściach bocznych nawy niższe. Belka tęczowa obita deskami w 1927 r. z krucyfiksem barokowym z 2. poł. XVIII w. Dachy dwuspadowe, niższy nad prezbiterium, z wydatnym okapem, pobite gontem. Nad nawą wieżyczka na sygnaturkę, hełm w kształcie barokowym z lat 1897-1898, pokryty blachą. Wyposażenie wnętrza jednolite rokokowe z 2. poł. w. XVIII wykonane zapewne w latach: 1769-79 przez snycerzy Jana i Jakuba Maucherów. Ołtarz główny z 1777r., z bramkami i rzeźbami Chrystusa u słupa, św. Piotra, Pawła, Mikołaja, Wojciecha i aniołów oraz obrazy: św. Stanisława i MB Anielskiej. Ołtarze boczne: jeden z rzeźbami św. Ojców kościoła i obrazem św. Antoniego z 2. poł. XVIII w. w sukience srebrnej barokowej, św. Rodziny, św. Mikołaja; drugi z rzeźbami proroków i obrazem Matki Boskiej Szkaplerznej w sukience srebrnej rokokowej, św. Franciszka i św. Barbary. Ambona z rzeźbami czterech ewangelistów. Konfesjonał z obrazem Dobrego Pasterza z 1. poł. XIX w.

Czytaj więcej...

Jedynym, zachowanym w Biłgoraju obiektem budownictwa sitarskiego jest zagroda, położona przy ulicy Nadstawnej 32, należąca do Muzeum Ziemi Biłgorajskiej.

Oto jej krótki opis.

Dom mieszkalny zbudowany został w roku 1810, a jego pierwszym właścicielem był Andrzej Grabiński. Dom jest budynkiem dwutraktowym, konstrukcji węgłowej.

Dach czterospadowy, kryty gontem. Od ulicy znajduje się główne wejście, prowadzące przez ganek nakryty daszkiem, wspartym na czterech kolumienkach. Wewnątrz budynek przedzielony jest na połowę. Obie części składają się z dwóch pomieszczeń- kuchni i pokoju od ulicy. Jeden z pokoi pełnił funkcję pracowni, w której kobiety tkały płócienka. Okna, zgodnie z tradycją dawnego budownictwa sitarskiego i potrzebami warsztatu, są duże (posiadają po 12 szybek), wpuszczając do wnętrza sporo światła. Dom posadowiony jest na wysokiej podmurówce. Pod połową domu znajdują się murowane piwnice, a w jednej z nich murowany i polepiony gliną piec- kuchnia. W pracowni eksponowane są siatki z włosia końskiego, włosianki oraz siatki druciane.

Czytaj więcej...