60 lat Domu Pomocy Społecznej w Teodorówce

„Misją Domu jest dbanie o godność ludzką i szczęście osób niepełnosprawnych intelektualnie oraz chorych psychicznie.” Msza w intencji mieszkańców i pracowników, występy artystyczne oraz życzenia i kwiaty – tak DPS w Teodorówce obchodził diamentowy jubileusz. Uroczystość odbyła się 29 czerwca.

Mszę odprawił ks. biskup Marian Rojek. W kazaniu mówił o różnych etapach rozwoju DPS-u, a w każdym z tych etapów na pierwszym miejscu był Bóg i człowiek.

– Dobry Ojcze w niebie, pragniemy dziś w tej wspólnocie Domu Pomocy Społecznej w Teodorówce, dziękować za to, że masz nas w swojej szczególnej opiece. Na tej drodze 60 lat funkcjonowania tej placówki, Ty się nami opiekujesz i o nas się troszczysz i bronisz przez niebezpieczeństwami, jakie w historii się zdarzali. Ufamy, że przez kolejne dni nas nie opuścisz, Tobie zawierzamy naszą przyszłość – mówił w homilii ks. biskup.

Po modlitwie były życzenia i prezenty składane na ręce Beaty Tokarskiej dyrektor DPS-u. Wśród gości byli m.in. Genowefa Tokarska Poseł RP, Agnieszka Skubis – Rafalska zastępca dyrektora biura Wojewody Lubelskiego, Jarosław Lipiec etatowy Członek Zarządu Powiatu, Ryszard Korniak Wiceprzewodniczący Rady Powiatu, Janusz Rosłan Burmistrz Biłgoraja, Wiesław Różyński Wójt Gminy Biłgoraj, Jan Rój kierownik KRUS w Biłgoraju, przedstawiciele Urzędu Marszałkowskiego oraz zaprzyjaźnionych jednostek i placówek pracujących z osobami niepełnosprawnymi.

Poseł Tokarska składając życzenia jubileuszowe mówiła też o potrzebie istnienia i tworzenia nowych tego typu placówek:

– Osoby, które potrzebują pomocy, specjalnej troski doskonale czują się w takich miejscach, otoczeni opieką ludzi, którzy mają bardzo dużo serca, mają też profesjonalne przygotowanie. Życzę wszystkim zdrowia, wielu lat wspaniałej pracy, a mieszkańcy, żeby tak jak dotychczas, czuli się tu, jak u siebie w domu.

O rodzinnej atmosferze mówił także Etatowy Członek Zarządu Powiatu.

– Ten dom to wspaniała rodzina, którą tworzą mieszkańcy oraz pracownicy. Wiem, że wkładacie serce w pracę tutaj. Życzę wam wszelkiej pomyślności na kolejne lata – tak Jarosław Lipiec zwrócił się do gospodarzy.

Jubileusz był okazją do nagrodzenia pracowników za wieloletnia wzorową pracę. Wyróżnienia otrzymały: Bernadetta Zygmunt, Barbara Dziduch, Elżbieta Kapituła, Wiesława Bogdanowicz i Emilia Czernomysa.

Na zakończenie zebrani obejrzeli widowisko w wykonaniu mieszkanców oraz prezentację multimedialną z historii domu.

Historia DPS Teodorówka:

W XIX wieku założony został tu folwark, który od imienia Teodory – córki właściciela Stanisława Nowakowskiego nazwany był folwarkiem Teodorów. Następnie dobra te przejął zięć Nowakowskiego – Walerian Płatonow wysokiej rangi carski urzędnik. Zarządcą dóbr w tym czasie był Borkowski. W okresie międzywojennym mieściła się tu szkoła dla dziewcząt. W 1941 r. stacjonowały w Teodorówce wojska niemieckie. Obecnie w miejscowości funkcjonuje Dom Pomocy Społecznej. Jest tu również kaplica. Obiekty godne uwagi to bezimienna mogiła przy drodze do Wolanin oraz aleja brzozowa za DPS.

Dom Pomocy Społecznej w Teodorówce funkcjonuje od 1957 roku. Usytuowany jest w powiecie biłgorajskim, 6 km od miasta Biłgoraj, pomiędzy Wolą Małą a Wolaninami. W Teodorówce DPS zlokalizowany jest w dwóch obiektach, tj. starym budynku wybudowanym przed rokiem 1847 oraz w nowym obiekcie oddanym do użytku w 1994 roku. Powierzchnia zajmowanego terenu to 3,76 ha. Dom jest otoczony lasem, co umożliwia mieszkańcom kontakt z naturą. Na terenie domu są trasy spacerowe, boisko sportowe, staw oraz plac zabaw.

DPS posiada filię w Biłgoraju przy ul. Zielonej 95. Jest to budynek jednorodzinny zasiedlony w 1997 roku oraz filię w miejscowości Długi Kąt – budynek po byłym środowiskowym domu samopomocy – zasiedlony w 2003 roku. Filia ta przeznaczona jest dla osób przewlekle psychicznie chorych.

Obecnie łącznie z filiami dysponuje 195 miejscami dla osób niepełnosprawnych intelektualnie: dzieci, młodzieży i osób dorosłych a także dla osób przewlekle chorych psychicznie (filia w Długim Kącie). Jest to placówka koedukacyjna, stacjonarna.

Na koniec 2016 roku w domu przebywało 192 osoby. Najmłodsza mieszkanka miała 15 lat, a najstarsza 89. Spośród 192 mieszkańców do utrzymania 57 dopłacają gminy bądź miasta. Zatrudnionych jest tu 118 osób.

Niezależnie od stopnia niepełnosprawności wszyscy mieszkańcy domu, tak jak zdrowi ludzie, muszą mieć zabezpieczone podstawowe potrzeby m.in.: poznawcze, bezpieczeństwa, szacunku, przynależności, wolności czy miłości. W domu przyjęta jest zasada maksymalnego odejścia od instytucji na ile jest to możliwe. Mieszkańcy są gospodarzami domu, a personel jest po to, by pomagać i towarzyszyć mieszkańcowi w przezwyciężaniu trudności i ograniczeń.

Dom świadczy usługi określane mianem bytowych, tj. zapewnia miejsce zamieszkania, wyżywienie, odzież, obuwie, środki czystości, ciepło, oświetlenie, itp.

Oprócz bytowych, dom świadczy usługi społeczne: opiekuńcze, wspomagające, kulturalne, edukacyjne. Każdy mieszkaniec wspierany jest przez pracownika personelu opiekuńczo – terapeutycznego, który jest dla mieszkańca osobą pierwszego kontaktu. Zadaniem osoby pierwszego kontaktu jest maksymalne poznanie mieszkańca, nawiązanie z nim dobrego kontaktu oraz pomoc w zaspokajaniu jego potrzeb. Osoba pierwszego kontaktu bierze aktywny udział w opracowaniu i realizowaniu indywidualnego planu pracy z mieszkańcem. Taki indywidualny plan pracy zawiera opis funkcjonowania umysłowego, emocjonalnego i społecznego mieszkańca, jego przyzwyczajenia i zainteresowania oraz planowane oddziaływania, które mają na celu podnoszenie jego poziomu funkcjonowania, ze szczególnym naciskiem na samodzielność i umiejętność życia w grupie społecznej. Zawiera również wskazania dotyczące metod i sposobów realizowania zaplanowanych oddziaływań. Wszelkie metody wykorzystywane do realizowania zamierzonych celów opierają się na zasadzie indywidualnego, bezpośredniego doświadczenia, które może być wykorzystywane przez mieszkańca w jego przyszłym działaniu. Mieszkańcy, który nie potrafią dysponować własnymi środkami pieniędzmi mają ustanowionych przez sąd kuratorów, który służą im pomocą. Najczęściej, za zgoda rodziny (jeżeli jest to możliwe) kuratorami ustanowionymi przez Sąd są osoby pierwszego kontaktu.

„Ludzie, którzy nasz uszczęśliwią są godnymi miłości ogrodnikami, który pozwalają naszej duszy zakwitnąć” Marcel Proust