Co jest fascynującego w tej ziemi położonej w południowo-zachodniej części Lubelszczyzny, nad Białą Ładą, Porem, Tanwią, Bukową, którą pasowo pokrywają krainy geograficzne Wyżyna Lubelska, Roztocze i Kotlina Sandomierska. Czy o uroku Ziemi Biłgorajskiej decyduje roztoczańska szachownica pól przedzielonych miedzami, czy głębokie lessowe wąwozy, odgłos spadającej wody z szypotów na krawędzi Roztocza Środkowego i Równiny Biłgorajskiej, majestatyczne roztoczańskie jodły i buki, dostojnie spacerujące po parkowych ostępach koniki polskie? A może o pięknie tej części Ojczyzny decyduje bezkresna Puszcza Solska z uroczymi leśnymi, piaszczystymi wydmami, strzelistymi sosnami, przepastnymi bagnami i torfowiskami, których pilnują głuszce, cietrzewie i żurawie. Może o blasku Ziemi Biłgorajskiej stanowią śródleśne wioski, położone na polanach lub na stokach wzniesień z pięknymi drewnianymi kościółkami, malowniczymi chatami, przyciągającymi wzrok przechodnia przydomowymi ogródkami z malwą, dzika różą, jaśminem i bzem, bogatymi zwyczajami i tradycjami ludowymi? Może liczne w tej części kraju kapliczki, figury i krzyże przydrożne, przypominające mieszkańcom i wędrowcom o hierarchii życiowych wartości, rozsiane po lasach i polach cmentarze wojenne i bezimienne mogiły świadczące o gorącej miłości do Ojczyzny naszych ojców, dla której nie wahali się oddać swoje życie. Może są to miasta i miasteczka ze swoimi rzemieślniczymi tradycjami sitarstwa, tkactwa, kamieniarstwa, garncarstwa i kuśnierstwa. Czy może wreszcie o bogactwie tej ziemi zdecydowała bogata przeszłość historyczna i pracowici ludzie zarówno ci, którzy zostali przez swój życiowy dorobek wyniesieni na piedestał, jak i rzesze cichych, skromnych mieszkańców Ziemi Biłgorajskiej, którzy nie trafili na karty historii i postumenty pomników?