Tkactwo

Tkactwo traktowane było jako umiejętność, którą wykazywały się kobiety prawie w każdym domu. Występowało ono jeszcze po 1945 r. Wyrabiano wówczas płótno, kilimy, narzuty, chodniki itp.

Wykonywanie całego cyklu obróbki surowca lnianego, konopi i wełny w tradycyjnym gospodarstwie przetrwało do okresu międzywojennego, mimo dużej pracochłonności tych prac i niskiej jakości otrzymywanego z surowca włókna. Narzędzia do wstępnej obróbki lnu znajdowały się w każdym gospodarstwie niezależnie od jego wielkości, zamożności

W drugiej połowie XIX wieku upowszechniły się kołowrotki, których częścią składowa była przęślica łopatkowa. Przędze z kołowrotka przewijano na snowadła ręczne i stojakowe.

Szczotki służyły do czesania włókna lnianego i konopnego przeznaczonego na wyrób cienkiej przędzy – bywało, że czesano dwu, a nawet trzykrotnie. Pierwsze czesanie lnu odbywało się na rzadszej, a kończono na najgęściejszej szczotce. Stosowano również szczotki umocowywane na stołku lub specjalnej podstawie.

Międlica służyła do łamania zdrewniałych łodyg dla łatwiejszego oddzielania włókna. Miały one formę drewnianych nożyc, składających się z dwóch części: dolnej, w której wcięta była podłużna szpara i górnej, w kształcie drewnianego miecza.

Kądziel przymocowuje się sznurem do przęślicy łopatkowej, a na nią nasadza krążek. Kądziel to pęk włókna lnianego, konopnego lub wełnianego.